HEXAGRAM 25
 vergeefs: zonder. vernietigen en vrouw: onvruchtbaar |
De meester zegt: De mens moest het paradijs verlaten om verder te werken in het zweet zijns aanschijns. Zo staat het geschreven. Maar de ontwikkeling van de mens is gewoon dat hij op aarde is om te werken. Dat werken is geëscaleerd tot een maatschappij die over-bewerkt is. Overbebouwd en over-nadruk gelegd op nog meer werken.
Op een gegeven moment in zijn leven, dit kan door ouderdom zijn maar dit kan ook door zielsdoorbraak in het lichaam zijn waardoor het leven zich geheel in de Kundalini afspeelt, dan wordt werken storend. Het is zelfs zo dat je in psychiatrische inrichtingen niets zwaars op mag tillen omdat de kracht van de Kundalini via het centraal zenuwstelsel het hart stil zet.
Kortom, om te werken moet men normaal zijn en het liefst geheel uit het ruggemerg leven inplaats van uit de Kundalini.
Zoals gezegd komt er een moment in het leven dat, zoals het karakter aanduidt, de man niet meer geschikt is om te tillen en de vrouw niet meer geschikt is hard werkend te oogsten omdat zij nog slechts een halve sikkel heeft.
Zij treden beiden nu in een wereld van terug bij af. De zin van het leven wordt niet meer het presteren maar wordt het geestelijk bereiken. En juist het ontvallen van de manlijk fysieke kracht en ook juist het ontvallen van de vrouw haar mogelijkheid van wat ze zou kunnen als haar sikkel heel was en dat zij zich er bij neerlegt dat het leven met een gebroken sikkel voldoende rijst geeft om van te leven zonder de gedachte er bij dat met meer men commercieel kan leven, dringt de man en vrouw terug tot een bestaan waarin de man met zijn geest een leven moet maken en deze geest past bij de mogelijkheden die de vrouw resten.
Beiden zijn nu uit het werelds ritme getreden en beiden staan in de eenzaamheid tegenover de kosmos waar de man zijn levensregels uithaalt.
Beiden zijn los van het geld en ook van het wensen naar geld. Beiden zijn volledig levend nu, en het is alsof de tijd dat de werkdrang hen voortstuwde inderdaad de door God opgelegde straf was van de zonde. Want beiden leven weer in het paradijs dat zij nu voor het eerst bewust herkennen als “zo moet het leven eigenlijk”.
Zo blijft ook de balans van de wereld in stand.
Anton Heyboer, 1998-99